Nie Chcę Iść - Warszawski, Steven

Pamiętam gościa, który był pewny, wiedział dokąd iść

Chciał żyć w pełni i widzie dział po co żyć ma

Była w nim iskra, by iść i wygrać wszystko

I lepszą zyskać przyszłość, ale w niej już nie ma go

Patrzę w lustro i nie widzę tego gościa

Ten którego widzę dość ma już, rzeka zmieniła się w wodospad

Każdy dzień tylko po to by dotrwać do końca

I nie budzić się rano z nowym wachlarzem zobowiązań

A muszę tam pędzić znów

I gubię ostrość wciąż jak tępy nóż, jak dzielny tchórz

Nie mogę się odnaleźć tu z kolejnym rokiem

Mija czas ja mijam go chwiejnym krokiem

Myślę o tym czego nie ma dziś

I czemu trzeba iść naprzód gdy pewności nie masz czy

Warto, nie czekam na odpowiedź, znam ją

I odbija się echem w głowie kiedy światła zgasną

Codziennie mam przed sobą bieżnię, ale nie chce iść

Robię jeden krok w przód, żeby zrobić jeden w tył

Ta sama pętla czasu to stryczek wokół szyi

Im bardziej się zaciska tym bardziej tracę siły

Codziennie mam przed sobą bieżnię, ale nie chce iść

Robię jeden krok w przód, żeby zrobić jeden w tył

Ta sama pętla czasu to stryczek wokół szyi

A to na co nas stać to wszystko wokół winić

Im bardziej obojętny stajesz się tym mniej cierpisz

Łagodząc ból w ten sposób czekasz na jeszcze większy

Straconych dni nie odbijesz jednym wykorzystanym

Jeśli nie dziś to kiedy będziesz już gotowy na zmiany

Tu nikt nie pyta czego chcesz, czego potrzebujesz w głębi

Nawet jeśli jest czymś ważniejszym od reszty

Duszę emocje, wychodzą ze mnie w noce ciemne

By za dnia udawać, że jest dobrze swoim «poker fejsem»

Dziś na dnie butelki znalazłem szczęście

I niby jest fajnie, baw się póki masz czas, jasne

Wykorzystałem go i przez to mam już rok w plecy

A oni chcą cieszyć się tym ze mną, skończ, przesyt

Mam już tych samych chwil, sposób na ucieczkę

Ale ta myśl przed snem ucieka ode mnie gdy wzejdzie

Słońce, czekam na dzień, który będzie końcem, wiem że dojdę

Wezmę odwet i po życie sięgnę wreszcie w normie