Að Vetri - Skálmöld

Vargsgól, vetrarsól

Vesturland í kringum jól

Kolsvart, hjarnið hart

Himinhvolfið lýsir okkur stjörnubjart

Köld lönd, klakabönd

Klífur fjallið loppin hönd

Snöggt hlær snarpur blær

Það snjóar, það snjóar, það snjóar

Við hnjúk, vaðmálsdúk

Vefur að sér, dulan mjúk

Hlýtt skinn, hlífir kinn

Hamast við að komast yfir fjallgarðinn

Átak, bogið bak

Býr sig undir vopnaskak

Snöggt hlær snarpur blær

Það snjóar, það snjóar, það snjóar

Gengur yfir gamalt hraun

Gista skúta þar á laun

Þeirra mikil þrek- er raun

Útilegumenn

Horfa eftir henni burt

Héla frystir visna jurt

Eftir henni aldrei spurt

Það snjóar, það snjóar

Snjóar óðum á snjáðan veg

Snögg er Þórunn og vörpuleg

Snjóar, hvernig sem snýrðu þér

Snarlega yfir fljótið fer

Snjóar nú yfir sneiðinginn

Sneisafullur er dalurinn

Snjóar, þótt komi snemma vor

Snörla vitin og vella hor

Snjóar ákaft Snæfellsnes

Snarpur vindur um andlit blés

Snjóar, þar sem við snertum Hel

Snjakahvítt hennar hugarþel

Snjóar og hvergi snarkar glóð

Snauðir deyja er frystir blóð

Gömul kona, grá og hokin

Gengur ein í kafaldsbyl

Hárið sýlt og hettan fokin

Hún kom níður Stekkjargil

Gengur sér til gagns og hita

Gamlir fætur virðast strita

Ferðir hennar fæstir vita

Það snjóar!

Hennar siður, Friggjarfriður

Fótaskriður rennir niður

Brakar viður, stafur styður

Stíginn ryður, gæfusmiður

Þórunn biður Lofn um lið