Skotta - Skálmöld

Skotta niður skarð

Skautar yfir barð

Illit í hyggju hefur

Heimafólkið sefur

Daginn áður dafnaði friður

En dó svo á einni nóttu

Mildur þeyrinn á midnætti

Var orðinn mannskaðaveður á óttu

Vorið flúði vinda að handan

Og varga af öðrum heimi

Draugagangur i dalverpinu

Nú er dauðinn sjálfur á sveimi

Nú er dauðinn sjálfur á sveimi

Frost, þú mátt festa þinn

Fjötur við húsvegginn

Kynngi min kælir þil

Kæfandi ljós og yl

Skotta finnur skjól

Skriður yfir hól

Hallar sér í holu

Herðir frost með golu

Skotta húkir skammt fyrir ofan

Er skundar hann niður datinn

Blæs í frostið, blóðar á siðu

Hann er beygður maður og kvalinn

Gegnum litla glufu á veggnum

Hún gægist inn úr snænum

Draugur leikur við dreng og stúlku

Nú er dauðinn sjálfur á bænum

Nú er dauðinn sjálfur á bænum

Frost, þú mátt festa þinn

Fjötur við langeldinn

Kynngi min kæfir glóð

Krókna þá menn og fljöð

Ber hann þreyttur bál i kotið

Bæjargöngin gengur köld

Þróttur horfinn, þrekið brotið

Þetta eru málagjöld

Hlýnar mér er halir falla

Hatur nærir draugaþý

Heyrist Skottu kjaftur kalla:

«Kveikir þú upp eld á ný?»

Skotta

Skotta