Syn marnotrawny - Jacek Kaczmarski, Zbigniew Lapinski, Przemyslaw Gintrowski

Jestem młody, nie mam nic i mieć nie będę.

Wokół wszyscy na wyścigi się bogacą,

Są i tacy, którym płcą nie wiem za co,

Ale cieszą się szacunkiem i urzędem,

Bo czas możliwości wszelakich ostatnio nam nastał…

Mogę włóczyć się i żyć z czego popadnie,

Mogę okraść kantor, kościół czy przekupkę,

Żyć z nierządu albo doić chętną wdówkę,

Paradować syty i ubrany ładnie —

A chyłkiem jak złodziej o zmroku wymykam się z miasta…

Mogłem uczyć się na księdza lub piekarza

(Duch i ciało zawsze potrzebują strawy),

Na wojaka mogłem iść i zażyć sławy,

Co wynosi i przyciąga bo przeraża,

A młodość to ponoć przygoda, a wojsko to szkoła…

Mogłem włączyć się do bandy rzezimieszków,

Niepodzielnie rządzić lasem lub rozstajem,

Zostać mnichem i dalekie zwiedzać kraje,

Rozgrzeszając niespokojne dusze z grzeszków,

A chyłkiem przez życie przemykam i drżę, gdy ktoś woła…

Jestem młody, jestem nikim — będę nikim.

Na gościncach zdarłem buty i kapotę.

Nie obchodzi mnie co będzie ze mną potem,

Tylko chciałbym gdzieś odpocząć od paniki,

Co goni mnie z miejsca na miejsce o głodzie i chłodzie…

Ludzie, których widzę - stoją do mnie tyłem:

Ten pod bramą leje, ów na pannę czeka.

Nawet pies znajomy na mój widok szczeka…

Sam się z życia nader sprawnie obrobiłem,

Więc chyłkiem powracam do domu o zmroku — jak złodziej.

Jakaś ciepła mnie otacza cisza wokół,

Padam z nóg i czuję ręce na ramionach,

Do nóg czyichś schylam głowę, jak pod topór.

Moje stopy poranione świecą w mroku,

Lecz panika — nie wiem skąd wiem — jest już dla mnie skończona…