Dom Stary - Grzegorz Turnau

Dom stary, opuszczony, gdzieś na skraju drogi

Dziwne — choć iść tam nie chcesz, same niosą nogi

Wchodzisz — bezludna cisza aż dźwięczy wokoło

Myślisz — tak kiedyś było tu głośno, wesoło

Na ścianach fotografie: Panowie z Paniami

A to — patrzcie — fortepian: lubił grywać na nim

Tu w wazoniku piórko, znalazłem je wtedy

Tu róża zasuszona, pamiętasz, jak kiedyś…

Za stołem wyraźniejsze jeszcze od powietrza

Najdroższe cienie siedzą - coraz lżejsze, bledsze

A szklanki czas nie rozbił - cała, wieczna żyje

Choć ten, co pijał z niej, już z innych źródeł pije

O!

nieśmiertelność rzeczy, o!

pamiątki po nas

Bo to przecież nasz dom jest i opowieść o nas

To twoich palców ciepło, wciąż na tych klawiszach

Nasze w tych ścianach głosy i ta po nich cisza

Dom stary, opuszczony, gdzieś na skraju drogi

Dziwne — choć iść tam nie chcesz, same niosą nogi

A ponad domem błękit, wysoki, ogromny

I gwiazda wstaje pierwsza — tam, na nieboskłonie…