Statera - Włodi, Pezet

Stawiam na bity jakich sytuacja wymaga

Za dekadą dekada, płonę i litery składam

Równowaga, skręt mi w tym pomaga

Gra ohydnie śmieszna jest jak buty balenciaga

Wsiadam do czarnego vana, mamy w planach klip i epkę

Mamy znacznie więcej, podnoszę poprzeczkę

Dopóki ktoś przy mnie musi czuć się bezpiecznie

Moja ekipa — choć nieliczna, to zacna

Moja muzyka — choć uliczna, to światła

Moja używka tak potocznie to trawka

Ksywka to marka, broń - kartka i sarkazm

Wciąż wracam, by wyjechać

Gdy chadzam po ulicach, wciąż żel mam w podeszwach

Wciąż z tytoniem nie mieszam

Wciąż wzmacniam się duchowo, pisząc o przyziemnych rzeczach

Przecież tyle już zrobiłem, żeby było lepiej

Wciąż nie znalazłem czegoś, co by było lekiem

Jestem tylko człowiekiem i wciąż szukam drogi

Na pewno nie jest nią ta scena, ani forsa, ani samochody

Chciałem mieć samą słodycz w życiu i sam ją zdobyć

Ale smak ma całkiem gorzki, tak jak pokruszone proszki

Zaczerpnąć życia jak źródlanej wody — pełną garścią

Wciąż o tym myślę, kiedy ciężko jest mi zasnąć

I mylą mnie z gwiazdą… to chyba przez to miasto

Wciąż nie zdobyłem jeszcze tego, co ma wartość

Więc, póki żyję, może Boże dasz mi jeszcze szanse?

Oczy otwarte, chcę stoczyć jeszcze jedną walkę

Choć gra jest śmieszna, coś jak groteska

Biorę długopis i przelewam to na kartkę znów

Bo, tam gdzie mieszkam, bliscy chcą mego szczęścia

I czeka na mnie córeczka, a nie wódeczka, ani żaden rum