Nic więcej - Verba

Nie znam już takich słów, aby móc być z tobą znów

Nie chcę już wierzyć w cud, bo wiem, że szkoda czasu

Mówią mi: nie trać sił, bo z tego już nie będzie nic

Bo z tego już nie będzie nic, nie będzie nic już więcej…

Uczucia zagubiłem, utraciłem to, co piękne

Może na szczęście nigdy nie było wieczne

Nigdy nie będę już śnić o tym, by ponaprawiać błędy

Nie będę szukać chwil — tych, które odeszły

Teraz wiem, że nigdy się nie złamię już więcej

Smutek to szczęście, gdy z kamienia mam serce

Nagle zawiodła pamięć, zgubiłem gdzieś wspomnienia

Miłość to piękne uczucie — zwłaszcza gdy jej nie ma

Od teraz muszę iść, muszę żyć bez uczuć dalej

To, co jest popiołem kiedyś było żarem i niech to już tak zostanie

Niech to już zostanie, bo tak lepiej

Mam już święty spokój, wolę żyć bez Ciebie

Teraz telefon milczy, skasowane wiadomości

Nie uwierzę już nigdy nawet szczerej miłości

Jestem sam i tylko jedna myśl porusza

— jak zaufać teraz komuś, skoro anioł mnie oszukał?

Stoję samotnie pośród tłumu, zostałem z niczym, bez uczuć

Jak coś poczuć, gdy serce milczy?

Dziś widziałem zbyt wiele, o jeden obraz za dużo

Dla Ciebie nie mam już miejsca, gdy marzenia się kruszą

Wiesz, stoję sam między szeptem a ciszą

Wiesz jak to jest gdy się myśli kołyszą w głowie

Która nie chce już tego, co było

Jesteś nie wywołaną kliszą dla mnie

Jesteś ciszą, która usypia mnie

Gdy próbuję powstać, męczy mnie

Zabija, gdy nie zamierzam poddać się

Stoisz obok, ale jakby Cię nie było

Zapomniałem o tobie, nawet jeśli byłaś słodką chwilą

Stoję sam, tak bez uczuć, wiesz

Które zgasiłem właśnie, ugasiłam wszystkie je

Najłatwiej będzie po prostu nie rozmawiać

Zamykam rozdział ten, z mego życia spadaj…

Tak, nie będzie nic już więcej, wiesz?