Mano Natarsoon - Sattar

به من از روز های کوتاه

شبای سرد زمستون

زوزه سگهای وَیلون

شب خلون خیابون

زیر سقفای شکسته

رگ تند باد و بارون

گنجهای پُر ز هیچی

حسرت یه لقمه نون

بگو بگو با هميم

ولی از دوریت نگو

منو نترسون، منو نترسون

بگو بگو با هميم

ولی از دوریت نگو

منو نترسون، منو نترسون

به من از سُرفه برگها

سینه زخمی پاییز

ترس گنجیشکای عاشق

از مترسکای جالیز

سر موندن و نرفتن

بوته با گُلاش گلاویز

پُر پَرهای شکسته ست

قفسهای زرد پاییز

بگو بگو با هميم

ولی از دوریت نگو

منو نترسون، منو نترسون

بگو بگو با هميم

ولی از دوریت نگو

منو نترسون، منو نترسون

به من از دستهای تب دار

لبای تناس بسته

روی ریگ داغ دویدن

با پای زخمی و خسته

دیدن مردی که زیر سایه خودش نشسته

با همه آوراگیاش

دل به موندن تو بسته

بگو بگو با هميم

ولی از دوریت نگو

منو نترسون، منو نترسون

بگو بگو با هميم

ولی از دوریت نگو

منو نترسون، منو نترسون

کسی که میپندارد

تمام میوه ها زمانی میرسند

که توت فرنگی از انگور هیچ نمیداند