Przetrwamy - Raz Dwa Trzy

Dopóki zwykłe, proste słowa

nie wynaturzą się żałośnie,

póki pokrętna nowomowa

zakalcem w ustach nie wyrośnie,

dopóki prawdę nazywamy, nieustępliwie ćwicząc wargi,

w mowie Miłosza, w mowie Skargi —

przetrwamy,

przetrwamy,

przetrwamy.

Dopóki chętnych na cokoły

nie ma zbyt wielu kandydatów,

dopóki siada się do stołu,

by łamać chleb, nie — postulaty,

Dopóki z sobą rozmawiamy

z szacunkiem, ciepło szczerze miło,

a nie z bezmyślną, tępą siłą -

przetrwamy,

przetrwamy,

przetrwamy.

Uwierzmy — szarzy i zmęczeni,

że ten nasz trud nie wszystek minie,

a gdy moc naszą dostrzeżemy

tu, w naszym domu i rodzinie,

dopóki obrus rozścielamy,

choćby i było na nim biednie,

to w dni świąteczne i powszednie —

przetrwamy,

przetrwamy,

przetrwamy.

A kiedy każdy z nas uwierzy,

jak wielka siła za nim stoi,

nagle, pewnego dnia dostrzeże

że mniej się boi, mniej się boi

Ten swojski strach to kawał drania,

lecz nim go całkiem pogonimy

sobie życzymy, wam życzymy

przetrwania,

przetrwania,

przetrwania.