Angelistic - Raziel Nisroc, Da Poet

Akşamın kızılı vurdu gözlerime kan sıçradı

Aynalarda aradım içimdeki hazin halkımı

Cebime koydum uyku haplarını

Ve biraz da kalbime serpin overdose psikozları

Uzandım ruhuma suyuma el sürmeden

Melodimin rengi gözümde çağlayan kızıl nehirden aktı

Bedenim zihnimin ücra kuytularından çekti bütün o fotoroman suratları

Tek nefeste yandı tekrar kül oldu tüm o dünler

İçimde tek beden ve harap olmuş yek bir miğfer

Sancılarına aldırışsız

Yitik onurla dramalarına mahkum oldum dumanlı yollarında

Bir öfke vurdu yüzüme ateşi kulaklarında

Savaş sirenleriyle çoğalan o kurşun sesleri

İhantin emanetinde umut nihaytinde soldu

Onu da vurdular apansız bir geceydi

Dar sokaklarında kollarında son nefeste

Dostuna aslolan hayat ölüm sunaklarında

Kan kusarken adına bir çelenk kapında bekler

Hüznümün diyarlarında ellerinde çiçekler

Boş ver sen sus etrafında onca devran dönerken

Bir bekleyişe hakim şu an ömür su gibi akarken

Ölüm pusuda beklerken tekler misin bilmem

Fark etsen de ses etme hiç fırtınalar koparken

Hayat bahçelerinden hüznü toplarken anlarsın

Garip bir platonikliğin içinde savrulanlardansın

Sen herkes gibi yolunda yek olduğun halde

Yanında birileri var sanan salaklardansın

Kanatsın yaranı, kan aksın gözlerinden

Tokatsı bir kâbusla uyansın bölünsün rüyaların

Ruhun ciddiyetten utanıp kızarsın

Gerçek sanıp sarıldığın hayaller yüzüne tebessüm katsın

Olsun varsın desende ne değişebilecek

Zaman geri alınamadığı gibi ileride gidemeyecek

Hayatın boyunca beklediğin şey gurura yenik düşecek

Ve ezik düşlerin gerçekliğinde gezineceksin

Karanlığa uzanacaksın yine kendi gökyüzünde

Yarım dahi kalamamış bir hüzünle süzül enginlere

Derdin neydi oğlum ne vardı çattın kendine

Neyse tak maskeni çık gerek yok kederlere

Kapımı çal sırını ver ve gir bu kalbe

Bu kalp içinde beslenen küçük velilere hesabı sor

Kor yanardı şöminede ve bense izlerdim

Tabii ki rüyalarda kalan mutluluklar aleminde

Hep umutlarımla vardım

Minicik bir çocukken babamı uğurladım gözyaşımla sonsuz aleme

Ne vardı elde ne kaldı geriye

Gündüz beşten geceyi üçe vuran nöbetlerimde

Birde sabahın ayaz vakitlerinde sırtta çanta

Gözlerimde onca yorgunluk

Küfür dudaklarımda

Yaşamın sırıtan o güneşi buz misali soğuk

Çehremin ifadesinde hep matem

Bakışlarım donuk bu odada hep

Kırık bir pencereydi dışarı açılan ufuklarım

Ben rahat mıydım?

Onca dikenin ortasında bunca yanlış sonrasında

Mozz haydi şimdi söyle aklın hangi yolda?