Na wróble - Mela Koteluk

Cenię sobie nasz porządek, coś z niczego nasze

Gdy inny łakną ładu, nas stabilizuje chaos

Natura kulturą

Przesiadujemy w brzuchu lasu

I słuchamy wiatru

Nie damy się zwariować

Możemy żyć jak chcemy

Wyjechać albo zostać

Nie pompować się pragnieniem

Nie naszym, zachłannym

Możemy być i tu, i tam

Byle blisko siebie

Nie damy się zaślepiać pozorami szczęścia

Wystarczy, że przypominamy sobie kim jesteśmy

Blaknie pamięć dawnych zranień

Antidotum na niepokój to temperatura ciała

Twojego ciała

Sypialni ducha

Niepoznane szlaki

Spód tafli oceanów

Jeśli to konieczne ozdabiamy strachy

Kiedyś na rozległych polach samotne piktogramy

W kapeluszach chadzamy

Wolnym krokiem w bosych stopach ziarnom się kłaniamy

Nie damy się zwariować

Możemy żyć jak chcemy

Wyjechać albo zostać

Nie pompować się pragnieniem

Ekstremalnie blisko z natury jesteśmy

Bezwalutowo i najczulej

Z duchowej rezolucji