Dert Küpü - Kolera

Benim şehrin taşı toprağı altın

Bir avuç toprak elime aldım ve baktım

Melek ve şeytan aynı sofrada tatlım

Hesapta düşmanımdaymış gizlim saklım

Her gün değişir ayakkabıları kırkayaklımın

Boşa fincan çevirme çıkmayacak falın, bozulur büyü be kadın

Bedduâlar geri dönerse kaçar bütün tadın

23 Eylül dökülme zamanı yapraklarımın

Ektiğini yediğinde şiddetle ağrıyacak karnın (ah)

Başkalarını kötülemekten çirkinleşti suratın

Niyetini bozdun, yeter sana kendi kahrın

İnsanlık kedi olsa, sen titrek, ben atılganım

Durmadan rahatsızlık veren, sen pirem, ben aslanım

Üstadım olay budur;

biraz ekmek, biraz sudur

İnsanlık açlıktan telef o şeytan ki hep obur

Dünya'daki en büyük dert kişinin kendi derdi

Derde ortak olunmaz, dert ilgilendirir ferdi (hi)

Dert dileme hiç boşa bana.

Bilmez misin?

Ben dert küpüyüm!

Günden güne ölüyorum ben inan, hayatımın yarını dünüyüm

Dert dileme hiç boşa bana.

Bilmez misin?

Ben dert küpüyüm!

Kapkara zindan benim dünyam, kumu ayak yakan Sahra çölüyüm

İçin gider istediklerini başkasında görünce

Karnını insan etiyle doyurup durmuş gelin görümce

Etrafın kararır birden ışık sönünce

Her şey bitiverir tabutun kapağı üzerine düşünce

Kim ne kadar taş taşırsa kolu o kadar ağrır

Kalp ne kadar yüklenirse huzur o kadar daralır

Kolo Dünya'da yer alır, gidene kadar buralıdır

Kimin canı en fazla yanarsa en çok o bağırır

Sesini duyan olur-olmaz, orası tartışılır

Biraz diş sıkmakla her güçlük elbet aşılır

Ya da sıkmaktan dişler kırılır, hisler yıpranır

Küçük bi' damla su büyük okyanuslar taşırır

Mutluluğumda gözü olanın gözleri çıksın, yere düşsün

Kalbi olmayanda vicdan aramak ne mümkün?

Bel bükülürse ne önemi kalır boynun?

Manzarası kalır mı şehrin?

Alır mı dilin eski lezzeti?

Dert dileme hiç boşa bana.

Bilmez misin?

Ben dert küpüyüm!

Günden güne ölüyorum ben inan, hayatımın yarını dünüyüm

Dert dileme hiç boşa bana.

Bilmez misin?

Ben dert küpüyüm!

Kapkara zindan benim dünyam, kumu ayak yakan Sahra çölüyüm