Ulice przeklęte - Eldo

Życie różnie się układa, mówią

Los się kłania albo stoi z pałką grubą

I bije mocno i równo, metodycznie i długo

Aż twarz się staje krwawą masą

A ciało kukłą bez czucia niemal

Ból stał się codziennością

Prawie zapomniał co jest wolnością

W zatrzaskiwanych szufladach gubił ostrość myślenia

Krwawił ostro i bił się ze świadomością non-stop

Ile cierpienia można znieść?

I jaki jest sens istnienia?

Jak można taki świat pozmieniać?

Za bramą umarły marzenia i cele

Wsiąkły w pokoje przesłuchań i brudne cele

Czasami myślę co czuł chodząc po Oczki

Czy kiedyś w Alei Szucha postawił luźno kroki

Na Rakowieckiej umiał się śmiać?

Nie wiem

Nigdy nie mogłem zapytać, umarł przed moim urodzeniem

Ulice przeklęte…

Wiele miejsc ukrywa straszny sekret

Za zwykłą nazwą ulice przeklęte

Świadectwa bólu, słowa z ustnych przekazów

By nikt nie zapomniał świadków tamtych czasów

Wiele miast naznaczonych podobnie

Wiele rodzin, anonimowa wspólnota wspomnień

Te same myśli — odpowiedzialność za pamięć

Bo jeśli po nich nic, to co po nas zostanie?

Moje miasto wciąż rośnie pod niebo

W każdym wolnym miejscu rośnie szkło i beton

Coraz mniej tradycji

Ludzi, dla których znaczy życie tu coś więcej

Nie jest to miejsce pracy i snu jedynie

A chcą tu zostać i poczuć przez chwilę

Przez chodnik jak serce miasta bije

Może gdzieś spotkasz sierpniowym wieczorem

Kogoś kto historię tych ulic Ci opowie

I pokochasz je mocno, potem sam je poznasz

Na nocnych spacerach, tych do wschodu słońca