İstasyon İnsanları - Teoman, Bülent Ortaçgil

Ruhi’dir benim adım hiç çıkamam evimden

Dostlar uydururum hayali mutluyumdur bu yüzden

Bir çiçek dürbününden insanlara bakarken

Bir gün bir istasyon gördüm trenleri geciken

Yolcular ellerinde tek gidişlik bir bilet

Henüz bilmeseler de hayat bundan ibaret

İstasyon insanları buradalar tesadüfen

Aynı rüyayı görüp ayrı yerlere giden

Eskiden çok eskiden ben daha çok küçükken

Henüz cennet plajı otopark olmamışken

Mercanların arasında küçük balıklar vardı

En güzelleri el boyunda kavuniçi olanlardı

Bir gün bir rüya gördüm o kavuniçi balık benmişim

Büyümem beklenmeden afiyetle yenmişim

İstasyon insanları buradalar tesadüfen

Aynı rüyayı görüp ayrı yerlere giden

Ruhi’dir benim adım

Bir sırrım var saklarım

Ama görünce anlarsınız

Yalnız dikkat acımayın acınmak canımı en çok acıtandır

İstasyon insanları buradalar tesadüfen

Aynı rüyayı görüp ayrı yerlere giden