Orion Verdwaald - Boudewijn De Groot

Als Orion in Thebes bossen

Zwierf ik rond, bleek en verteerd

Verstoten door wie ik beminde

Verguisd door wie mij had begeerd

Ten prooi aan leugen en bedrog

Van wie zich ooit mijn vriend mocht noemen

En zij, mijn lief, zag het verkeerd

Er was een tijd dat ik kon denken

Dat alles bleef zoals het was

Zoals zoet altijd de geur van rozen

Groen altijd de kleur van gras

Maar ook de hemelhoge zon

Verliest haar licht aan donkere wolken

Waar zij, mijn lief, er een van was

Ik jaag niet meer

Ik jaag niet meer

Bij het naderen van de winter

Bij het vallen van de nacht

Komt een einde aan de jacht

Die bossen niets bleek er van over

De vogel zocht de stronken af

Of hij zich veilig nog kon nestelen

Het barre land lag star en straf

Ten prooi aan kille eenzaamheid

Hier zou geen vriend mij willen vinden

En zij, mijn lief, zweeg als het graf

Maar toen

Vanuit de verte op de vlakte

Verscheen een trotse edele ram

Die mij met dwingend kalme ogen

Uiteindelijk ter redding kwam

Zodat ik mijn weg naar huis weer vond

Waar ik uit mijn boze droom ontwaakte

En zij, mijn lief, mij tot zich nam