Królestwo Niczyje - Blaze of Perdition

Oto twój raj, twa światłość fałszywa

W marności jestestwie stłamszona

W lustrzanym odbiciu twej chwały

Gnije owoc boskiego stworzenia

Tu trzecie oko wyrasta

Choć slepe, niegodne

Kuszących widoków

Zza cielesnych bram

Z każdą kroplą wciąż dalej

Głębiej, w tunelu bez światła

Z rozkoszą w męczarniach zaklętą

Skuszony syn wciąż niżej upada

Nie!

To nie jest koniec.

To nie czas ukojenia

Wypchnięty z błogiej otchłani

Spadłem na ziemię jak głaz

Zawieszony w prożni spłonąłem

Bezdymnym ogniem oczyszczon

By skrzydła ponownie rozpostrzeć

Jak feniks z popiołów znów wstać

Zbudzony ze snów o ciemności

Oślepiony przez moc ziemskich barw

Powracam, otumaniony

Okaleczony wciąż trwam

A w sercu żar na nowo się tli

choć skrzydła już postrzępione

Szpony i kły ostre jak nigdy

głęboko w twym sercu osiądą

Jam odwieczny wróg

Wróg ukryty

Duma, nieskrępowana i czysta

Bliznami pokryta

Ja maszeruję znów

Z szyderstwem w sercu się tli

Wężowym językiem na skórze wyryta

Wciąż uwięziony wśród kosmicznych praw

Wznoszę królestwo niczyje

Boże o tysiącu twarzy.

W każdą z nich pluję

Wiedząc że na nic moje starania

Gdy w pył się obróci pogardy żar

Gdy czarny blask beznadziei me czoło rozedrze

Zamknę przed tobą swe serce

Spłonę z cynicznym uśmiechem na ustach

Na zawsze odrzucając twój dar

Na górze.

Na dole.

Tu i poza